Yalnızlığımla aramdaki o gizli antlaşma
Ayışığının kardeşi olan
Gözlerine sevdalandığımda bozuldu.
Çocukluğumun yüzüne benzerdi yüzün
Ruhumu o mahçup gözlerin
Tenhasında saklamak istedim
Seni o yıldızlı gecede sevdim.

Ben senin yaşındaydım
Ayak izlerimin altında
Ayak izin dururdu
Sesin değerdi sessizliğime
Kalbinin kokusunu duyardım
Yüzüm kavrulurken boynunda.

Ben batıdan bir karayel
Sen güneyin kavuran lodosu
Seviştik bir akşam üstü
Sen terden döküldün
Ben teninden
Tuttum denize küstüm
Sen sustun
Betona kızdım
Nehirler çıktı içinden
Tuğladan duvarlar devirdim üstüme
Sen güzelliğinden üfledin
Kederi boyumu aşan dünyaya
Ben uzağın bilmecesi
Sen sınırlardan arınmış bir sevişme
Onsekiz yaşımın heyecanı yerleşirdi ellerime
Terinden damlardım
Atlas yataklar üzerine
Sen tenimde bir akşamüstü
Ayışığı olup düştün göğsüme.

Ayrılık pencerenin pervazında beklerdi
Ben yarını öpmeyi öğretirdim kendime
Yanıbaşında yaşlanmayı isterken
Yalnızlığı ağlarken bulurdum koynumda.

/yalnızlık korkusu yalnızlıktan daha çok acıtır insanı/

Ben keskin bir acıyı severdim
Sen yalın bir sızı sanırdın
Boynunun altında usulca gülümserdim.

Sevdiğim,hasretimsin
Gül bana
Sevdamızın kaderi yazılıyor
Temmuzda bir sabah
Üşüyorum
Kirpik uçlarımdan birazdan düşecek ayrılık
Tut
Bırakma bizi
Yada
Seviştiğimiz günün
O soylu hatırasına sığın
Unutma bizi

/unutulmak korkusu tek başına bile ağlatabilir insanı /

Necla Bektaş