şimdi yıllar yıllar sonra düşünüyorum da
ne de çok sevmişim
hepinizi hepinizi
yaşama dahil olan olmayan herşeyi
ne de çok sevmişim
hala seviyorum elbet de
sanki gölgeler gibi farklı bir boyutta
güneşten uzaklaştıkça uzayan gölgelerde
elde değil yine yine
hatırladığımda geçmişimizi
daha kolay anlıyorum
renklerin griye dönüşümünü
zaman sarısı resimlerde bu gün
siyah beyaz film karelerine dönüşen
dün yaşanmışlıkların
zamanla solan mevsimlerde

o yıllarda çok daha farklıydı
sınırsız sevgilerin güne yansıyan aynalardan
rüya gibi mutlulukları
kendimce nedenlerim vardı elbet
o sıra
çocuktum en başta
bir nedenle de gelmiştim dünyaya
sorgulamazdım nedenini niçinini
seni de görmüştüm oralarda
dalıp giderdim gözlerindeki gülümseyen ışıltılara
cümle renklerin curcunasıydı gördüğüm kadarıyla
oldukça memnundum halimden
nedenli nedensiz sevinçlerim vardı
aslında nedenleri vardı elbet
benim bilemediğim bir mutluluk dalgasıydı da
sanki denizle gökyüzü arasında seninle
dans ederdik bulutlarla mavinin tonlarında

ne değişti ki
bu gün bizde solan güz mevsimi
sonsuz çöllerde bırakılmışlığın arka sokağında
sevgisiz ve yalnız kaldırımlarda
ölümü bekleyen
yaşı pınar gibi akıp giderken
yaşayan darmadağın gölgelerin ardından
bakıp dururken saçak kuşlarının intiharlarına
kupkuru çorak gözlerimiz
toprağında dinmeyen bir susuzluk hissi

büyüdük
sen ben biz hepimiz
hala seviyorum elbet de
sanki gölgeler gibi farklı bir boyutta
güneşten uzaklaştıkça uzayan gölgelerde
elde değil yine yine
hatırladığımda geçmişimizi
bir yanlışlık var diyorum
şimdi üşüyen ellerimizde
acıtan bir yalnızlık …



...









5 mayıs 2017 istanbul