ama gözlerime gözlerin bakınca
coğrafyası enkaz altında kalmış bir ağıt oluyordum
üşüyen bir çocuk kalbi
ve güneşe hasret
yağmura hasret bir toprak oluyordum
sen yüreğime berekettin
bense çatlamış dudaklarında
kuruyan bir nehir yatağı oluyordum

şimdi olduğum yerde
olduğun yerde olsam
saçların ellerimde olsa
ve okşasam usulca
çıplak adımlarla dikenli bir yolu adımlar gibi
ve bir gök kuşağının altından geçer gibi
güneşe, aya ve yıldızlara dokunur gibi

avuç içlerimde yüzün
karşımda gözlerin
ve kirpiklerinde bir damla yağmur
parmak uçlarımla siliyorum
bir okyanusu avuçlarımda yüzüme vurur gibi

yitik bir şehirdeyim biliyorsun
yüreğimle yürüyorum bu şehri
yüreğimle kayboluyorum bu şehirde
sonra yüreğimde sen
seni yüreğimle seviyorum
yüreğimle yaşıyorum seni
bu şehir yüreğime sığmıyor biliyorsun

sonra hayallerimin içinde boğuluyorum
idama duran bedenimde
sana kurduğum hayallerimi asıyorum
sonra öl diyorum yüreğime
yüreğim sensiz hiçbir işe yaramıyor biliyorsun
kaçak çayla demledim yüreğimi
gelirsen yüreğimin en güzel manzarası olursun

ibrahim dalkılıç

26 nisan 17 izmir