seni bir şiirin içinde gördüm
bir çocuğun gülüşünü anımsatıyordu gözlerin
ve bir asrın yorgunluğu yüzüne yansımıştı
ve yasak bir coğrafyanın bütün dillerinde ağıtlar yakıyordun
berfin’din sen, biraz kardelen, biraz da dağ çiçeği
güneşe aşk oluyordun
güneşi görünce kayboluyordun sonra
elleri kınalı, yüreği yaralıydın
gözlerin bir coğrafyanın acılarına karışmış
yağmur yağmur bakıyordu gözlerime
ve bir güneşin doğuşunda buldum seni
hep hayalini kurduğum bir güneşin

seni gök mavisinde buldum
ve sen mavi oluyordun
bense maviye sevdalı adam oluyordum
hep sana sevdalanıyordum
hep sana bulanıyordu yüreğim
seninle nefes alıp, seninle yaşıyordum bu hayatı
o kadar uzak olmana rağmen
o kadar da yakındın yüreğime
çünkü seni yüreğim seviyordu
seni yüreğim özlüyordu
çünkü ben hep yüreğimin ötesinden bakıyordum sana

seni göğsümün üstüne kıvrılmış ellerimde buldum
nasırlı, korkak ve yüz yıllardır acıya dokunmuş ellerimde
ne zaman yüreğime dokunsam
o zaman okyanus oluyordu göz pınarlarım
şakaklarımdan Dicle geçerdi
Fırat kadar uzaktın bana
ama Fırat’a sevdalı Dicle’yim ben

sonra yaralı bir kalbin içinde buldum seni
kahır dolu bir yürek taşıyordun
sanki koca bir dünyayı sırtlamış yüreğin
öyle sevdadan uzak kalmışsın
öyle sevdaya ağıt yakmışsın
ve öyle sevdaya hasret yaşamışsın
sen berfin gibi bakıyordun
ben maviye sevdalanır gibi

ibrahim dalkılıç

22/04/2017
22:15 izmir