...

şehri anlattım, Emmoğluma, yarenlik günler boyu
Yaptıklarım ona göre çok komikti gülüştük..
elbette Afitaptı konu, nereye gittiğimizi bilmeden
“onunla hiç ama hiç konuşmadık.. o önde ben arkada yürüdük
başına iş açtım ona açılmak isterken
birbirimize dokunmayı düşlemeden sevda büyüttük….”

Afitabım sanıyorum her gördüğümü
aylardır yoktum ya uçarcasına motosiklet biniyorum,
ne başka şey yapıyorum
ne üç gün sonraki bayramı umursuyorum..
ertesinde kız kardeşimle emmoğlunun düğünü
bende bir hasret ki sormayın,
hasretindeyim Afitabımın

ben atladım gene jawaya,
nereye Ankaraya..
kaç saatlik yolmuş sanki umurumda
ne benzin, ne para
böyle bir şey sevda
böyle bir şey delikanlılık
aşıklık..

dönemeçte bir eşekli,
ürktü, kurtaramadım,
süratliydim ki
kaderdi, yaşamalıydım,
uçuruma yuvarlanmışım
beni hastaneye, kaldırmışlar
ağrım acım yok gibi
alçılar içinde Nurcihanı sayıklamışım..

emmioğlum biliyor ya her şeyimi.. güya
Afitap merak eder diye; biliyor ya
Songülün gününü mutfak penceresinde geçirdiğini
postacı yolunu gözetlediğini
yazmış Arzu ablamın adresine
“Mutlu kaza geçirdi hastanede”


postacı eve gelmesin için
uçarak gidip karşılayıp
mektubunu saklayarak getirip
banyoya kendini kilitleyip
okumak için mektuplarımı beklediğini
biliyor ya!
çok bilmiş
“geçmiş olsun,
hastanede yatıyor” demiş

ben “Afitap-Songül” diye sayıkladıkça,
ciğerleri yanmış anamın da
anam aklına geleni yapmış..
kız kardeşimi Emmimoğluna yamamış
ama önünde ben varım ya
emmim kızını da bana ayarlamış..
şans-talih, kadermiş.. alınyazısıymış
ağzından girmiş, burnundan çıkmış
anam; emmioğlumla birlik olup, mektupla
sonun da “başın sağ olsun” demişler
Afitap’ıma
halt etmişler
..




bir ay sonra hastaneden çıktım..
ancak; iyileştiğime sevinemedim
songül mektupsuz koymazdı beni bilirim
“hiç mektup almamışlar”
sadece mektupları değil Afitap’ım
“biz”i yakmışlar.