büyük şehirlerde yaşıyor olmanın avantajlarını yaşadım
her yerden, her mevkiden birine ulaşma imkanım oldu
harçlıksız kalmadım, inşaatta çalıştım garsonluk yaptım
Ankarada okulda, mahallede, yolda herkes tanışım oldu


komşumuz minibüsçüye çıraklık yapmaya başladım
bir gün küçük bir kız çocuğu, dünya umurunda değil
cıvıl cıvıl, pırıl pırıl bir hali vardı, hayran kaldığım
son duraktan önce iniyor, ama benim farkımda değil..


bir gün para üstünü vermedim.. isteyemedi, inerken
bir nazar boncuğu sıkıştırdım avucuna.. sıkıca kapattım
ben “Allah seni nazarlardan saklasın” diye dua ederken
o bir çalım sattı ki, bittim, istemeden çok kızdırmıştım


hep son durakta bekledim, yoktu, kimseye soramadım
bana göre ilk okulda, olmadı orta okulda olmalıydı
“ne” “ulan o lise son” dedi, minibüsçü, çok şaşırdım
okul çıkışında bekledik.. aldık, ama hiç konuşmadı..


saatlerce ondan bahsetmeme rağmen, şoktaydım
Adem abi.. kabaca, pervasız, “kız bu oğlan sana aşık” dedi
çektik bir dondurmacıya, o yere baktı, ben ona baktım
“Adem abi gidelim” dedi.. yemeden-içmeden kalktık tabi..