Çok teşekkür ediyorum.

Sabaha doğru bu yazıyı okuyunca ben de birkaç dakika düşündüm kendi kendime.

Söylediğim birkaç kelime var ve birileri duymuyor. Bu kısım oldukça açık. Ama ne yapmam ya da yapmamam hususunda görüşüm bu sözün sahibi ile farklılıklar taşıyor.

Tanımadığınız bir insanın size gelip bir iyilik istediğini düşünün. Ya da hayatınız boyunca hiç ilgilenmediğiniz bir alanda önünüze bir sanat eseri konuluyor olsun.

Tabii ki bu alışık olmadığınız durum sizi tedirgin edecektir. Fakat bu bir sürecin başlangıcıdır.

En son iyilik yapmayı kabul etmeyebilirsiniz. Karşınıza çıkarılan ilgilenmediğiniz eseri beğenmeye de bilirsiniz. Bunu karar hakkını size veren kişinin öngördüğü de aşikar.

Burada asıl önemli olan kendini ifade etmek isteyen kişinin bunu en doğru şekilde denemesidir. İyiliği neden istediğini, sanat eserinin ne anlama geldiğini anlatmasıdır. Sizin için belki bunlar amaca ulaşmak için birer araç gibi gelebilir ama insanoğlunun asıl derdi anlaşılmaktır. Neler hissettiğini, nasıl bir ruh halinde bulunduğunu karşıdaki insana hissettirmektir.

Yani bir insana söylediklerimizi duyurmak için kolundan tutmak yanlış değildir. Ve çenenizi tutmanız gerekseydi insanlar duymak istemediklerinde kulaklarını kapatma hakkına sahip olmazlardı.

Durmanız gereken nokta kendinizi en doğru şekilde ifade edip karşınızdakinin bunu anladığından emin olduktan sonra verdiği olumsuz yanıttan sonra gelir.

Ki bu yanıt da öyle içinizdeki fırtınanın bir saman gibi yanıp yok olmasına yetmez. Sevmek bir hastalıktır. Karşılıksız sevmek daha ağır bir hastalıktır. Ve ben iyileşmek istemiyorum...

Başınızı ağrıttığım için özür dilerim :) Kıymetli yorumunuz için de teşekkür ederim.