Bak yağmurda çekildi kıyıya
Durusun’da beklediğimiz bir akşamı izledim gün boyu
Ben mutlu olmak nedir bilmedim
Acının kaburgasından doğdum bir sabah
Annem çıplak bir kadındı
Ve beyaz
Cenazesini avuçlarımla verdim toprağa

Bir şiire anlatmak kolay değil
Ölen gençliğimin ayak izlerini
Alyazmalı kadınları
Veya koca bir yalnızlığı
Sustum çoğu zaman
ve göz yaşlarımla yıkadım mısralarımın göbeğini
Ne kadar daha zayıflamayı düşünüyorsun
Ey ruhum
Kaç kere intihar edeceksin içimde
Bak çocukluğumun derin izleri var karşı kıyıda
Ben sussam
Yüreğim susmuyor
Yada kalbimi bir zehirle dolduruyorum
Kimliksiz bir bedene dönüşüyor yüz hatlarım
Bir adım bile yok
Ah’tan
Keşke’den başka
Bir kadın vardı diyorlar ölmüş

Şimdi daha solgun duruyor eski fotoğraflar
Ve annemin beyaz geceliği
Yalnız bir kadın geçiyor yüzümün atlasından
Başka bir yalnızlığa

Ben yazarken bu şiirleri
Hiç bir ayrılık dahil değil buna
Ve ince bir bıçağın ucunda karartıyorum kalbimin zamansız gidişlerini
Sen hıçkıran bir mürekkebin mor halkalarını görüyorsun her satırda
Bir kadın mesela
Ne zaman bir karpuza dönüşse
Bahar gelir
Ve papatyaları taç yaparlar kocaman göğüslerine

Şimdi kimim ben
Adım ne
Hikayem, bozuk bir gramafonu andırıyor olmalı
Yum gözlerini
Duymuyorum
Görmüyorum
Etten
Kemikten
Ve hiç’ten soyutlanmış bir kadınım ben
Anlayın artık
Ve susun
Susturun içimdeki bu çığlığı

Yüzünde ay var
Saçlarından güneşe doğuyorum her sabah
Başı boş
Uçkuru bozuk şiirlerimi yamıyorum
Ve üşüyorum
Dilimin coğrafyasında
O yüzden tanrının arkasına saklandım bunca zaman
Ve hep ezilmişliği oynadım
Ağlarken
Süt verirken
Ve giderken acılı bir sonbaharın elini tuttum hep
Ama ölmedim

İnanmayın
Bu sadece bir şiir
Ve bunu ben yazdım...

Özge Özgen