Geceye asılı asırlık ve paslı bir sessizlikte
Saçlarıma kederli evlerin beyaz boyaları dökülüyor.
Tüm felsefesini yitirmiş bu sefil yaşam içinden
Zarfsız kuşlar gönderiyorum size.

Çoğul cümleleriniz var sizin
Benim tekil yalnızlığımı derinleştiren
Kendi kalabalığınızda haksızlıklar tanrısının baş tacıyken siz
Ben ürkek bir karınca
Gelincik tarlalarında kayıp
Göğü görmeyen.

Öyle uzaksınız ki adını bilmediğim karanlık bir coğrafyada
Avucumun içinde atışını duyduğum
Yüreğim değil memleketiniz.
Boynuma dizdiğim imamesi kopuk tespih battıkça canıma
Mezar taşlarına kasideler yazıyorum
Uzun ve karanlık.
Biliyorum bir yangının ellerinden tutuyorum
Yalnızlığıma sarılıp yokluğunuzu avutuyorum.


Suskunluğunuz asırlardır geceye asılı
Ay denize hakimken bir yıldızsız gecede
Ne medsiniz ne cezir…

Necla BEKTAŞ