yarsız içimde bir süngü ağırlık
bir çiçeksizlik var, kuru toprak
soluk yüzüm renk almıyor güneşten
çiçek yüklü erik ağaçlarının beyaz rengi
güler yüzle baktıklarıyla kalıyor yoluma
nereye varacağı belli olmayan yol
ince derin ve önü arkası belirsiz


kayısı ağacı pür neşe içinde gelin gibi
çözmek istiyor ağlak gökyüzünün sır yüzünü
yetmiyor arada bir esip gürlemesi, yağması göğün
evlerin yüzü hala donuk, sarı
sorguluyor sevgisizliğini kutupların
ölüyor arada kalan insanlar


bir araç kendi sesini çalmıyor kasette
hoparlör sonuna değin açık
tutsak alıyor perşembe pazarını
kendi seslerini unutturmak istiyor halka
karşıdan karşıya, kendime geçmek istiyorum
ses uzatıyor avazını
yolumu kesiyor


bana merhaba diyen benim
sevgi çiçeklerini görmeye çalışan, suyunu veren
bir duayı gerçekleştirmek için bakıyorum aynaya


06. 04. 2017 / Nazik Gülünay