küme halinde iner bulutlar
yürümeye çalışan kentin üstüne
beyin çizer resmini aradığı güneşin
hayallerime çalışacağım dökülür ağzından
ağır ağır uzaklaşırken ışıklı düşler
düşünür aşka çadırını kuran der:
yalnız metali mi görür insandaki iki göz
nasıl unutulur can!



nasıl sakatlanır aşk, renkli rüyaları varken
tuvali yeniden almışken eline aşk ressamı
gövdesi parçalanır birden yola henüz koyulmuşken
kaza yapar sevda treni, raydan çıkar
yolcusunu sarsar
kırgın arkasını dönüp gider biri
göğe ağar yanık dumanı
hayaller!


kazada yaralanan çocukça hayal, düşler
hayli büyük bir alan bırakır yalnızlığa
artık istediğini yapabilirsin der
havva ısırmadan atar elmayı
yılan boşuna dolanır cennette aşk ağacına
yarım kalır şeytanın gülmesi
ikisi birden iner daldan
Tanrı’yı bile yalnız bırakır bu aşk
o dünyayı büyük bir aşkla yaradan
yeni baştan yazar sevdayı
sevda yine yalnız kendini sever
bencil bir kedidir tırmığıyla yaralar
yırtar ilk bakıştan başlayarak bütün sayfayı
birden silinir yazılan sihirli sözcükler
gün çaresiz ürperir ertelenen mutluluktan
kararsız ufukta söner


gerçek dünyaya ayak basar şair
başka bahara kayar yeni başlangıç’lar, hayal..

05. 04. 2017 / Nazik Gülünay