bu şiir beni tanımadı, duymadı
sesimi çıkarmaya çalışmıştım oysa
geleceğin silik izlerinden
bir ben kurmak kolay olmazdı
beni yağmalamaktan kurtarmak kendimi
kollarına atılmak, bir sevgili gibi


geriye eski çocukluk şarkısına dönsem
bayram sabahlarında sonuna kadar açsam radyoyu
babam gelip kısmasa sesini, sokak da dinlese
mazhar ağa bastonunu kaldırıp baksa yukarı
balkonda çiçekleri sulasam, kapı çalsa
onu görsem karşımda, kendinden bile utansa
buyur desem sesli, sessiz sesimle
radyo sussa, aşk konuşsa
bayram şekerini ben sunsam


şiir gibi konuşur muyum sanmıyorum
onun karşısında sözcükler yuvarlanır dilimden
belki de ben öyle sanırım, duyulur sözüm
parlak bir üzüm tanesi kadar
ne bileyim belki taze bir çilek
gözlerimde görür gül mevsimini
yeşil başlı ördek olurum ben de
yüzmekten usanmam gözlerinin gölünde


bu şiirde ona yaklaşmak zor olur mu
çocukluğuma dönmek kadar
uyukladığını görmek istemiyorum eski koltukta
gözlerinin gölünden yeşil gölgeler çekilmiş
çevreleyen bütün ağaçları kesilmiş sevginin
suyu kurumuş gölün, nilüferin izi yok
artık bu gölde yüzülmez sanki ölmüş
değil mi yeşil başlı ördek
gelse de bir, gelmese de bayramlar

bu şiir kalsın


01. 04. 2017 / Nazik Gülünay