-sonra bi gün anneme ihtiyacım yoktu ağlamalara kanatlanmak için-


ağırdan al , ruhumu severekten bu denli ezkaza
bilirsin temizler kıyılarını şehirlerin cenabet sokaklarında yalın ayak çoluklar
ağırdan al
olmadığım şeylerden tutulmaya başlayarak

çocukların sınırındaki çoluktum ben
kirli kadife
karların sessiz burkulmalarına koşullu yüreğim
rüyaların yarım kalmışlıklarına kurulu
sevilecek yanı yok suretimin
gölgemden öp dudaklarımı
sevişmeleri hoyratlaşsın kızımızın doğmadan
başka erkeklere
yokluğumu takın üstüne
annesiz doğduğumdandır azizliğim
bunca öksüze

olamayacaklarım yüzünden sev beni
kendime ait sözcüklerim olmayışından
ahraz bebeklerin mavi gözleri kadar suskun bakamadığımdan
zamanı harmanlamamdan anlamsız yüklemlerin kipinde
sev ki; olmayım ben

doğarken bi dişiye mihnet etmedi çığlığım
eril beşiklerde sallandı düşlerim
bundandır uzun sürmesi sevişirken düşmelerin

olmayacak kızımıza babasızlığımdan sev örneğin
ona dolgun bir piçliği biçtiğimden dem vurarak
aşka sakatlanarak öğrettiğimden oldurulmuşları
acıyla kavradık yaşamın kaynağını
ben ve benzerlerim
acımızı yaşadık hayatın yerine
ilk ve geç öğrenmelerin masum matemi kuşatır
ibretlik yalnızlıklarımızı


sevgilim
ağırdan al terkederken
annesizdir kimliklerim
yokmuşum gibi sev beni
benim yok gereğim.