yaşamak çok zor bu aralar
bu aralar nefes almak dahi zor
ve yaşamak yada yaşamamak
zamansız duran bir kalp gibi

bazen bir cümlenin içinden geçerim
bazende bir cümle boğazıma takılır kalırım
iki yakası bir araya gelmeyen bir şehir gibi
bir uçtan bir uca sevda büyütürüm
sonra adına şiirler yazarım
ve o şiirin en can alıcı cümlesine kendimi asarım
belki ölürüm belki can çekişirim
ama sevda uğruna ölmekte güzel, can çekişmekte
yeter ki sonunda kavuşmak olsun

elleri soğuktan çatlamış bir sevdayım ben
bin özlem büyütür, bir mutluluğa hasret yaşarım
sonra dilime dolanan sevda türküleri
beni alıp götürür, en uzak şehirlere
sevda kokan, türkü tadında
ama acının en dibini yaşarım
en umarsız sevdadan
en acımasız yarayı alırım

umudu hep büyüterek yaşarım
ama payıma hep ölüm düşer
acı düşer
özlemek düşer
ama hiç bir zaman
mutluluk payıma düşmez

ben mutluluğa uzak
ölüme yakın yaşadım bu hayatı
bu hayat bana sevmeyi öğretti
ama nefret ede ede sevmeyi öğretti
her gün biraz daha ölüp
doğacak bir güneşi hayal eder gibi
ve o güneş hiçbir zaman doğmadı

sonra bir mülteci gibi yaşadım
sevdayı, özlemi, yaşamı
içimdeki nefretle
mutluluğu içime iltica ede ede yaşamayı öğrendim
bu bir intihar girişimidir
yüreğinde yaşamaya ihtiyacım var

ibrahim dalkılıç