Ölümlü cümlelerin hüznüne delalet bu şiir,
Kekremsi mazinin de güzergâhında
Attığım tohumlara nazire eden bir tükeniş.
Densiz iklimlere düştü yolum bu gün
Bir de bildiklerimi tehir ettim:
Yakamoz sevdaların şeceresine yığdım bir bir,
Bir beyitte bir de resmini çizdiğim yalnızlık:
Boşa koyduğum bir demde
Birazdan gelecek olan misafiri de uğurladım
Gelmeyeceğini bildiğim mutluluğun sırrını nakşettim geceye:
Bilindik bir taarruzda sebat ettiğime değer bir miladı da
Evlat edindi madem kader…

Savdım sıramı gecenin yarısı,
Teğet geçen benliğim ki evrenin
En aymaz sancısı,
Uyutulmuşluğumun cinaslı iç çekişi;
Gizlerin ferine yüklediğim gizem,
Çatal karam, canım Çingene’m
Diyen bir şarkıyı dem bildim,
Densizliğin de kitabını yâd ettim gün ve gece.
Deryalar kurudu bağrımda yanık bir kelam;
Sözler çürüdü yine ardı ardına attığım çentiklere
Nazire eden bir feryadı kem bildim ser bildim,
Sevip sevip dirildiğim bir gölgeydi madem hayat,
İfrata kaçan en debdebeli hüzün müydü
Ölmeden verilen berat?

Yine bir surede, bir yankıda;
Aldatılmışlığın acısı,
Kanatlanan mutluluğu boykot eden
Bir Tanrı mıydı yoksa
Enseme atılan onca tokat;
Oysaki tek bildim yar bildim
Dingin yüreğin mabet bildiği huzurda nakşetti
İlahi Adalet, yine kayıp güncemde bir rota;
Benliğin ikliminde söylenmiş serenat:
Adsız hücrelerimde büklüm büklüm,
Yorgunluğun hicvinde belki de
Ansızın içine girdiğim girdap…

Sen, dediler de gelmedi devamı;
Söz, dediler de duydum verdiğim sırrın yankısını;
Sev, dediler demesine
Zaten sevdim kendimden geçercesine… lakin,
Kayıp selamların bilindik nazları,
Ettiğim duaların da kayıp beratları
Bir de işkillendiğim bir gölgeye düşmüşken yolum,
Yarım yamalak okşanan yetim şiirlerim;
Kökümde de bağrımda da nidaları kayıp şarkılar;
Benlik zaten terk edilmişliğin acısı ile yanar da yanar.