Başkası ne düşünür bilmem ama ben şiirin huzurlu, salt mutlu, durgun ya da düpedüz miskin bir ruh haliyle yazılamayacağını düşünüyorum.Tersine şiir uyumsuz hatta aksi bir zihnin ürünü. İlla bir şeylerle didişmek gerek: işle, eşle, olanla- olmayanla, düşündüklerinle-düşünemediklerinle hiç bir şey bulamıyorsan çay içtiğin bardak su bardağından daha kalın belli diye kendi tercihinle. Tabii hükmedenler ve hükmedilenlerle de... İyi ve yolunda olana göz kapayıp kronik olarak olumsuzluğu işaret etmek değil bu bahsettiğim. Adını çok sık anar oldum biliyorum ama yine bu hususta Nevzat Çelik’e ve “itirazın iki şartı’na” sığınıyorum.
Şiirinde gördüğüm uyumsuzun kendisi ve ifade ettikleri çok şairane. Sözcük seçimin hayattan izler taşıyor ve türkçeye sadık. Bu çok güzel. Ne yazık ki pek çoğumuz imge ve benzetme arasındaki ayırım hususunda net değiliz. Benzetilen, cümle içerisinde yerini yadırgamaz hatta orayı yurt edinirse o artık imgedir diye varsayalım biz. O varsayımla şu dizeler daha anlamlı olacak: “ gözlerin sebep değilse/ ne becerdi bu köpüklü laciverdi...”
İnsan okuduğu şiirde, kendi cümlelerinin bir kopyasını ya da duyguların tıpkısını görürse şiire yüz vermez. Güzel bir şiir, kendini bir başkasına yansıtarak görür, bir başkasından işiterek kendine duyar, bir başkasına yaslanarak doğrulur, bir başkasından öğrenerek güçlenir. Bir başkasın Emre. Şiirin daim olsun

Selamlar.