küçük bir el aynasında rehin
gülümsediğinde,
şakaklarına ittiğin elmacık kemiklerin
en son ne vakit güldün, bilmiyorum
gün ne vakit dokudu güneşin ilmeklerini saçlarına da,
omuzlarından döküldü o yaylım sarılar
hatrımda değil


ürperiyorum sakallarımın ucundan kıvrılan rüzgarla
hayli soğuk bir tınıyı kuşanmış sesi
haliyle tanışıyoruz üşüdüğüm günlerden
üzüldüğünde
dudaklarının kenarına kıvırdığın o sunni tebessümle
üzülüyorum
mukaddes bir korku yürüyor ellerime
kızıl bir sessizliktir bu kesik; tevellüdü züleyha


haris bir gazaptı zaman üzerimizden aktı gitti
ağırlaşan bir sağanak gibi uyandın karabasan gibiydi
ben bir bulutu vurdum ıslaklığı sana düştü
üzgünüm
apansız bir yıldırımı düğümledi gök o hilal kaşlarına
aklına o vakit düştüm
gömülen düşler, sıklaşan saflar gibi sığıştı mimiklerine
acına bal dedim, ölümü güldü gülistan
çok üzgünüm
o kahkaha dondu ağzında aşk bitti
bu düş de öldü gülüm, hüvelbaki





emreyılmaz/2016