Şimdi
Mavi bir fanila var üstüm’de
Ayaklarımda kocaman bir iz duvarlardan
Çeyiz sandığıma sığmayan anılarım
Bir gelinliğim bile oldu hatta
Naftalin koktuğu oldu saçlarımın
Ve hatta sabahlara dek ağladığım
Hatta ağlamasaydım
Yağmurlar bu kadar ıslak olurmuydu sanıyorsun
Ve hatta bir dilencinin kalbine
Bozuk paralar adamıstım
Bir dilek ağacında göz yaşlarımdan mendiller asmıştım.
Yalanmıydı sanıyorsun

Uzun geceler boyunca
Kocaman elli saçlarına ak düşmüş adamlar biliyorum
Beyaz tenli ak çingeneler
Hayatın başka bir yüzünü tersine çevirmiştim
Uzun yol denince
Bir tren garında beklemiştim
Hiç gelmeyecek olan bir umudun yolunu...

Hatırlıyorum
Kiraz ağacına tırmanan
Haylaz bir çocuktum eskiden
İlk kırmızı bir öje sürmüştüm parmaklarıma
Ondan bilirim
Hasretin kokusu kaç şiir eder
Ve yokluğun kaç mısra

Ben aslında
Bir istanbul kadar dolu ve yalnızdım
Ben aslında
Pazen bir gecelik giyip bu yalnızlığımın üstüne
Üsküdarı yeniden doğurmak istemiştim
Aldırma
Saçmalıyorum bu aralar
Bir sigara yanığı kadar bile etmiyorum
Bir şiir kadar hiç
Ve bir şiir
Niye yazılırdı ki oysa
Ağlarken
Bir ağız dolusu küfretmek varken yalnızlığıma
Öyle çok sustum ki
Kadın olmak kolaymı sanıyorsun

Özge Özgen