gözlerinde yürüyorum durmadan

en çok sen ağlatıyorsun türkülerimi
ben sende ikmale kaldım



büyük sesli uyumu gibi
ben sana bir güneş bırakıyorum
sen bana günü inmiş bir mevsim



ağlamak fiilinden
özlemek fiiline
hoyrat bir sevda oluyorum
ne ben zemheri olabiliyorum ne sen bahar
çıkmaz sokaklarda kaybolmuş bir kimlik hürriyetim


menekşeler sende kalsın



ve ben noktalı virgül gibi
sırtımda taşıyorum dertlerimi
ne çok ünlem unutmuşum ağlarken
bir türkü yalnızlığı uzaklığım
şimdi ben sende bahar
omuzlarımda kış var


demlenirken yokluğun bende
yılların hesabını görmeye
istersen gel bu yaz
sonbahar sensiz olsun
cari bir sevda gibi
ilkbahara kuşlar gelir nasılsa



sesimden öperken yıllar
dilime dolaşacak
gönlümde üşüyen bir dağ yolu türküsü
ümit olacak yine
her mevsim devam edecek devriâlem


kuşlar yine uçacak yaşamaktan yana
sırtıma saplanırken bakışların
nefesini soluyacağım durmadan
ve açarsa balkonumdaki benjamin
içimde iki kelime
gel yine…











2017 Şubat/ANTALYA
Sıtkı ÖZKAYA