penceremin pervazında serçeler
belki kar gider
tipi kalır yüreğimde
ben kimsesiz bir ağıt gibi ağlarım




biraz üzgün
biraz hasret
burnumun dibinde tüter türküler
biraz sen
biraz o
biraz hepimiz
yurdumu kaybetmek korkusu yazar öyküler



düşlerimin göç yollarında kuşlar
her şey biraz
hayallerim teorik
yaşam pratik
üstüme üstüme gelir duvarlar
biraz ayrılık
biraz sevinç
biraz hüzün
iki dirhem bir çekirdek acılar der örüntüler



empatimde onun kokusu
eski bir kimlik gibi yapışır alnıma
sonra
denizler lodos
dağlar poyraz
biraz rahmet
biraz merhamet
biraz senaryo yüreğime




biyometrik bir fotoğraf gibi
dalgalar kırılırken kıyılarımda
ahımdan vurur yıldızlar
tükenir gözümde yaş
biraz kadir kıymet
biraz bedir
biraz alamet




dinmiş rüzgarların ıslığı içimde
uyanırım
ruhumda toprak kokusu
mevsimlik bir özgürlük saçar çiçekler
biraz sensizim
biraz siyah
biraz beyaz
işte öyle
bir yanım hep kimsesizler














Ocak/2017/Antalya
Sıtkı Özkaya