.

günaydın hayat,,,,,
keskeler bitdiği gün huzur doğsa batıdan
bazenler batırmasa bizim gibi unutulmuşları
hiç hissetmediğim güzel bir acım ve bitmeyen derdim olsa
her gün hatırlayıp gece uykusuz kalsam ,yorgun ve erken
dert cekmediğim durgun bir günde uyansam,sabretsem durulmasam
keşke alıngan bir tarafım hüzüne bir ramak kala kaybetsem
örselemsem darp edilse kalp denen düşmeyen düşümde
eksik kalan bir parcalarım olsa sevgi duvarlarıma asmadan
kırıntı köseler bulsam maviyi beyaz gecelere boyasam

ilk gördüğümde kelebekler saclarının kenarlarındaydı
simdi bulamıyorum zamanını göremiyorum okyonuşları duyamıyorum
ilklerin ardındaki yıldırım kaçıs planlarını ,dur gitmek kolay
önemsiz olan hep aynı anda kalabilmek anlamadığın tek denklem
umursamamak simdi dahamı kolay unutmaki vazgecilmezlik ruhsuz ceşet
canının cansızlık ceşaretindenmi değemeyecek günün pesinde ölmek
kalmak dahamı kolay hep aynı yaşanmışlığı yat etmek
hükümsüz haklılık payımı haksızlık değilmiki sevmeden umursamak
hadi bana anlat gerceğin durağında hep yalancımı beklemek
en kötüsü yokkenmi en ağır cezaya carptırılmak ,berat bitmiş
yol ,,,yollar derim cıkmayan ve körermeyen umudun kapılarına giden
ne kalır nede gitmek işter .bulutlar gibi hep mevsimindemi düşer
ıslanmakmı bilemediğim bir arguman ,yanılğıyı yandığım anlarda bitirdim
simdi yastık gibi uyuyan bir acem cocuk gibi sevinmeyi unutmuş viçdan
kalk hadi ruhun bu kadar caresiz değil , kısa hayat ama enginlere sığmak değil
yürü ayaklan ey kaderin cizgisinde yürümeden ayaksız kalan
gün huzurum gülümsemesi yeni doğan hayta bebe gibi bakması
ve mevsimin en sıcak günü bu gün hizşet unutulmaz değil nefes almak
hadi kendin icin düşürme yalnızlıkları ve halen hüzüne benim gibi kapılma
yardım et sende ne olur biraz merhametce yakala beni ve son duanı et
ölüm bir bahar .icinde kactane ruhun varki ,ama sevgiler hep neşeli
bir insanın en büyük acısı kendine ,en büyük cezası örmeyi beceremediği kalıntılar
ben benlik denen ufkun karasında ,bir alın yazının tam kenarında
doğusunda sildiğim şiirler ,batısında köhne bir hayatın ayak izlerini
güneyinde yaz akşamlarını küzeyinde kanser pırıltılarını gördüm
icimden kac günah kac tane dost görmeyi bile hep teyet gectim
ben yorulmadım hayat insanların omuzuna yaslandımda yaşlanamadım
silgim yoktu hep kendimi sildim kırık camlardaki gülen yüzümü
ağlamıyı donan akşamlarda gördüm ,kırılırken kalp denen düşüncenin icinde
ben benlikten sığ düşüncelerimi icimden olmak icin değildi
kendi dertlerimi büyüttüm uygar kentlerimde ben hep iyidim
simdi sana benzeyen bir düş bir solmayan cicek acarmıki
icimde yorulmayan bir gece veda ede bilirmiki ,tek servetim kalpti
damardan kana bulaşan bir hastalıkmıydı ,yahut hep iyi düşünçelermiydi
hangi mahkemeye gitsem yüçe divan viçdanın hükümsüzlüğünde
kaç cerse kaç yıltıran onur ve kactane sorgunun galibiydin
sen hayatın kaldırımlarında hep koştun ama yükün hep azrı açtı
göremedin nasıl bakakaldınki görmek icin bakmak değildi
anlatılamayını önemsemekti
vururum kendime yine bir kilit kiralarım siyah yalnızlık odalarımı
kendim üsürüm kendimi yakar maf edebilirim ,gercek şuki
insan yenildikce zafere yakın olduğu şanırmış
ben hiç görmedim ve tatmadım nasıl
sevilir...

hayatın kenarından otopsi istiyorum
daldığım düşlerinin sokağına
inanaman onlar ölü olamazlar
gercektiler tutku gibi bağımsızdı...

iyi akşamlar geçmiş,,,