seni sevmek dünyaya karşı durmak gibiydi
aldım karşıma dünyayı, dünyaya meydan okur gibi sevdim seni
bazen yağmur oldun yağdın şakaklarıma
bazen ürkek bir serçe oldun kondun göğsümün üstüne
bazende zaman aşımına uğradığın bir mevsim oldun
bütün çiçekler baş ucumda soldu
hiç güneş doğmamış bir şehir gibi
ve hiç başı okşanmamış bir çocuk gibi kaldım ortada

ama seni sevmek bir barikatı yırtar gibiydi
olağanca atılan özgürlük sloganında buldum seni
annesinin memesine yumulmuş bir çocuğun açlığında buldum seni
seni denizi, gökyüzünü, baharı, güneşi seyrederken buldum
seni suyunu yitirmiş bir ırmağın kuruyan yatağına göz yaşlarımı dökerken buldum
seni gökyüzünü kaybetmiş bir şehirde kaybolurken buldum

işte sevgilim
hayat ne acımasız değil mi
seni sevmek nefesimde bir iklimi boğar gibiydi
üşüyen bedenimi defalarca ateşe verirken buldum seni
dar sokaklarda, karanlık şehirlerde, kör kuyularda kaybolurken buldum seni
sonra kendi beynimi dağıtasın geldi
beynime tek el kurşun sıkasım geldi
kalbimi ateşe veresim
ve karşısına geçip bir güzel ısınasım geldi

seni sevmek dağların seyrinde özgürlüğü haykırmak gibiydi
yankılanan o sesin sinene uğradığını düşünürken
beyaz bir kağıda yazılan hüzünlü bir şiirde buldum seni
kışın ortasında açan gök kuşağında buldum seni
bütün kapıları kapatıp üstüme
karanlık bir odanın içinde nefesine dokunurken buldum seni
ufacık bir ışık bile sızmıyordu
ama yüreğinin üstüne ellerimle dokunur gibi sevdim seni

seni sevmek karanlık bir sessizliğin içinde kalıp
göğsünün üstüne dokunan bir şiiri
kalemi kağıda batırıp içime atmak gibiydi
seni sevmek toprağa düşen bir çekirdek gibiydi
seni sevmek suya dokunmak gibiydi
seni sevmek bir çiçeği koklar gibiydi
ve bir güvercini özgürlüğe salar gibi sevdim seni
gökyüzünde ihtişamlı kanat çırpan bir güvercini izler gibi sevdim seni

ibrahim dalkılıç

11/02/2017
00:15 izmir