yol kenarına atılmış bir cesedin üzerine örtülmüş gazete gibiyim bugün.
manşetimde içinde ekmek ve zerdali ağaçları geçen şiirler vuruyor, olay yerine gelen polislerin yüzüne.
pillerin ömrü çok kısa,
insan hakları kaç heceli.
zaman; bana gelmen mesefesi.
şimdi; kipinin başına silah dayanmış suskun an
duvar; bölücülük
Berlin; duvar
siktiret
gözlerin ödül almış bir fotoğraf gibi duruyor aklımın duvarında.
ama
kaçırdığım hiç bir şeyden özür dilemedim.
bu şiiri yazmak için tebessümüm basıldı ağzı bozuk bir küfürle,
ana avrat düz gittim
o yüzden binemedim hiç bir trene.
Hamlet ne derse desin çokta sikimde
çünkü
patates kızartmıyor hiç bir kadın.
zaten muhabbet kuşları öldü
gözlerinin mağarasına çizdiğim resimler
sicim tarifiydi
arkeolojiye konu olur mu,
okutulur mu ortaokul müfredatında bilmem.
ama
hayallerine ekmek getirmek için.
hala çok samimi bir bağlaçta sigortalı çalışır.
sende rapunzel gibi uzat saçlarını
bırak çocukluğunun ellerine
belki tutar bizi
belki...