Ellerimde toprak kokusu
Hangi mevsime değse gözlerim
yağıyor sağanak
Neden karanlığı geceden ç’aldım
Oysa ben adımı aydan aldım
Kirişi kırıldı gölgelerin
Ki ışık toplamıştı kâmerden rûh ezberim

Lisanım çırılçıplak nû
Uslanmaz bir resme b’akıyor
Saklıyor tümcelerimi
K’ayıp bir zamana
Dil sürçmesi bir âyine
Saklı..

Yanlış bir filmin fragmanını izlerken sırlı bir teslimiyetle
sükûta erdi hayallerim.
Dibe çöken gülüşlerimi sarkıtıyor zamanın dehlizlerine saatler

Var mı satırlarımda diri düşler?
Söküldü!..
Var mı mısralarımda hoş gülüşler?
Döküldü!...
Kalmadı!
Astı kendini bir intihar söyleme şiir
Parmaklarımda k’alemin yükü-- tâkat’siz-- sür’gün.
Heyhat ;
kaç hayata müptela
Bir şarkı okur makamı arabesk
Acıyı bazen hiçeden bazen iç eden
yüreğimde tadsız bir cümle yitiyor
Ne ruhumu aldı benden yâr!!!
Ne umudu ekti türabıma
Issız kurudu ç’öldü hayatım

Ey gerçeğin aynasını sırdan çıkaran yağmurlar
Bir bereket iklimi
Coşturmalısın şimdi
Semaha kalkmalı güller
Rengarenk ebemkuşağının altında tutulan dilekler gibi
Ümidi ekmeli yüreğime
Biraz mavi, biraz beyaz
Kolları gümüş işli bir güvercin uçmalı
bulutlara aşık
Kır çiçeklerini öpen kanadı kanaviçe bir kelebek kırıtarak dolaşmalı utangaç--seyre muallak

Dimağımda demlenen hüsnü niyet bu ey düş sırrım
Tadı damağımda bir bardak çayın buğusu gibi tüter
Seyirtir iç yerimde yaşını unutmuş o çocuksu hallerim
Sonra dizimin dermanı çekilir
Apansız yorgun hâl belirir
Anımsarım bir rüyanın ritüelini çizerken
Ne çok hissi sindirip hazmetmiş güncem
Yazmayı bırakalı dilimde lâ’l bir söylem
Patlamaya mecbur bir balonun ahvali gibiyim...

Nuray AYHAN...