I

Oradaydık,
ellerimiz kara kara mühürlü,
koyu koyu mühürlü,
vıcık vıcık mühürlü,
ki mühürlüyorduk yaşadıklarımızı ve yaşayacaklarımızı,
her ölümün bir mühür hakkı vardır diyerek,
her ayrılığın bir mühür hakkı vardır diyerek,
ki bittikçe mührümüz geceye basıyorduk boyansın diye,
ki azaldıkça mührümüz, birimiz koşa koşa karanlık çalıyordu en kuytu anılarından.

Oradaydık ve kana kana yağmur yağıyordu ve
biz mühürlerken bir yandan,
bir yandan da akıyordu mühürler düşlerimizin en can alıcı en kaygan yerlerinden,
ki yılmıyorduk yine de mühürleyelim de unutmayalım acıılardan önce ve sonraki iylikleri diye.

Hiç olmadı, ruhumuzun içinde zor günler için sakladığımız soluklarımızla mühürlüyorduk,
zor günler için nefes alabilelim diye,
zor hayatlar ve zor ölümler için sıızlarımız daha rahat toprakta uyuyabilsinler diye.

Oradaydık,
bir yandan günler bizi yaftalarken,
bir yandan da biz günlerin içinde önceden çizilmiş resimlerimizi mühürleyelim diye,
ve yine mühürlüyorduk yorulmadan bir kez daha "diye" diyebilelim diye.

Ki mühürlediğimiz her bir tenin aldından okunaklı yazılar geçiyordu yavaşça :
"kalbi atmayan bir aşk ne işe yarayabilir ki!"

II

Oradaydık, o koskocaman mezarın başında işte,
Mezarı çevrelemiştik çevrelemiştik,
Ellerimiz ağzımızda hani hiçbir harf kaçmasın diye işte
Ellerimiz ağzımızda hani tüm harfler yüreğimizde kalsın diye,
Oradaydık kapkaranlık gözlüklerle,
Hani göz bebeğimizin içindeki sözcükler görünmesin diye işte.


Oradaydık işte o dev gibi mezarın baş ucunda,

En sevdiğimiz cümle öldü diye işte,

İşte o cümlenin hatrına ,
İşte bilirsiniz “iyi bilirdik” demek için,
Basbayağı “iyi bilirdik” o cümleyi demek için ,
Cümlenin ruhumuzda çok emeği olduğu için işte,
Noktasıyla, virgülüyle, harfiyle bizi büyüttüğü için işte,
İşte oradaydık hepimiz,
Son noktası eceli olan o cümlenin yanı başında,
Bir küreklik toprak da biz dökelim diye…

Birden birimiz hıçkırarak ağlamaya başladı,
Sonra sonra hepimizin hıçkırası geldi,
Diğerimiz, ötekimiz doya doya hıçkırmaya başladı,
Hatta şahidiz, bazı damlalar da rahmetli cümleye denk geldi,
Cümle alem de şahittir,
Cemil cümle de bilirkişidir.



Oradaydık bizi koynunda besleyen cümlenin yüzüne, imlasına, mealine hürmet,
Aslında biz hiç yoktuk da hep o vardı aslında,
Aslında biz hiç yoktuk da o hep bize saklandıydı,
Biz oradaydık bir daha yapışır mı harfleri içimize diye,
Hep olduğu gibi işte,
Yasımıza dayanamayıp,
Yine bir kitaba kurban eder mi diye kendini,
İşte o diyeler ve işte o işteler uğruna,
Yine ve işte,
Hep oradaydık hem oradaydık,
Hepinizin bildiği o cümle için…
"iyi bilirdik, iyi bilirdik, nabzı sevgiyle atan tüm sevişmeleri..."