Acılarımın içi rehin
İçimin duvarları öfke.
Alışamadım ki
hala acemiyim bu ayrılığa.


Gülerek canım diyordun ya her seferinde bana .
canın içimde kaldı,
kokun ellerimde.
Gözlerin gözlerimde.
Nefesim seni çağlıyorken deli deli
tam da sana çırpınırken yüreğim
bekle beni.

Yağmalanmış gecelerimin hüznünü
bir bohça gibi sırtıma vurarak,
Tutkumu, öfkemi tutuklandığım
gözlerinin rengine boyayarak
geliyorum sana.

Biliyorsun,
Hiç saklamadım duygularımı,
Seni sevdiğimi,
Hep sevgini taşıdığımı.
Uzaklarda olsan da
hep seni yaşadığımı
Gözlerinin gizlerindeki güzelliği unutmadığımı,
Kuşatma altındaki düşlerimi,
Düşlerimdeki gülüşleri
senin kanatmayacağına inandım.

Seni anlatmak için kırdığım bütün kırık
cümleleri onaracağıma söz veriyorum.
Rotasını kaybeden bir gemiyim ben.

Utangaçlığımı, güçsüzlüğümü,
Üzerini yalanlarla örttüğüm hatalarımı bırakarak,
Acı ve gözyaşını unutarak
umutlarımın da ellerinden tutarak
Sana sığınmaya geliyorum.


Gün doğarken düştüm, senin ardından yola.
Ruhum yokluğuna kul, kalbim mavine köle.








zekeriya duman