Mor halkalar düşmüş gözlerimin ela/sına
Kırık çizgilerle gönenmiş alaca mevsimim
Her çiçekte bir güz/üm, mendilde hüzünüm
Uçan bütün kuşların kanadında üşümüşlüğüm.

Yaşamın deli poyrazlarında yitikti panayırlarım
Sarmaş dolaş bir ömrün yanağındaki yaşlardım
Aynalar yalan makinesiydi, ben anlara ağlardım
Öğünüme katık ederdim güzü, biçare çağlardım.

Soluk resimlerin yıpranmış gurbetindeki aşktım
Yasak öpüşlerle titredim, yangınlarım hüzzamdı
Kıyamet kopardı bir zamanlar, ovalarım kıraçtı
Göçeri çiçeklerce toprağını zorlayan sevdaydım.

Ruhuma atılmış ilmeklerle geçen onca mevsimle
Sararmış yapraklar döküldü şu yorgun göğsümden
Fırtınalı iklimlerde üşüdüm, savruldum göğümden
Ağıtların en hazini dökülüyor şimdi sevdalı dilimden.

Ey son/baharımın arsız fışkınları, yaşamak duldam olun
Sonu gelmeyen hicran korkularımı en içli yerinden vurun
Niteliği aşk’a çıkan andımla, dilediğiniz yere sehpa kurun
Çekin sevda ipimi bir çırpıda, mevsimler şahidiniz olsun.

Selahattin Yetgin