....

kelimelerim bitti.

acının ’en’ haliyle yoğrulan bir günün daha sonundayım
evimizin bacası
ölüm meleğinin mağrur gülüşüne yeniden gebe
ve küllerinden doğan mahşer
dimdik karşımızda yine




sesinin uzaklığını arşınlıyorum tek tek
oldukça yakınımdasın aslında, hep aklımda
ucunu kaybettiğim her milimde
canı canıma karışan kaybettiklerim karşılıyor beni
tütün kokulu sabahlar da tükendi şimdi
üstelik bir tek sigaram ısıtırken ellerimi
neden ciğerlerim kızgın ki nefesime




günün geceye
gecenin de toprağa karıştığı sonsuzlukla dolu içim
güneşin doğuşu bir nefes iken
neden, batışı binbir nefes kalbimde
ey İstanbul,
anıların ağır kanamalı sancı hep
anlatamıyorum da derdimi
ruhun, sağır bekçilerin de ötesinde




kim bilir
hangi köşe başında unutuldu sakallarındaki aklar
avuçlarının terinde can bulan dualar
hangi omuzlara taşıttın ki yorgunluğunu
canım(ız)a ağır geldi dönüşsüz yolculuğun

söyle bana karanlığımın Ay gözlüsü
kalbine mi yapıştırmalıyım buz tutan dünyanın
soy ağacımın düşen yapraklarını




....
bitti İstanbul, bitti









emel güneysu