14
Yorum
46
Beğeni
0,0
Puan
1317
Okunma
pıhtılaşmış bir yalnızlık içimdeki
zihnim
manasını yitirmiş kelimelerle boğuşuyor
secde ediyor alnım kimliksizce
aklım darmaduman
hayallerin aksini aralayarak
sonbaharı arşınlıyor gözlerim
kanlı topuklarıma aldırmadan yürüyorum
sahteliği kalıplaşmış tebessümlere
iki yakamda
kimsesizliğin elleri
-öpülerek koparıldı kanatlarım nasılsa
yarınlarımı koşuşturuyorum olmazlar koğuşuna
ruhuma yapışan sancılarla sendeliyor soluğum
omuzlarımı mesken tutmuş onulmaz karanlıklar
ya ismi silik bir esirim burada
ya da
gardiyanıyım ömrümün
ürküyorum ellerimden
ellerim ki
yolunu kaybeden bir kor
avuçlarımda yıkarken sûrunu
nefesime yâren oldu İsrafil
sonundayım arş’a çıkan yolun
ruh bitti
emel güneysu
Cevap Yaz