öksüzlüğüm
kendi hayaline kılıç tutarken gıyabında
cemresine kırgınlık düşmüş baharlar yüreğimi üşütür,
üzülür göğsüm göğün en yükseğinde sallanırken.


hep sol yanımın ağrısında çoğaltsam da seni
eksiliyor gülüşüm
kurak iklimli coğrafyaların kalp atışında.
varsın gezinsin tepemde ölüm saçan kuşlar
parmak uçlarıma çizdiğin ürkek resimlere de şükür.


bazen
toprak kokusunda bulurum nefesini
toprağa dayarım başımı o vakit
lakin, yetmez sensizliğimi sarmaya.
hasretim annem kokar,
sessizliğin gözyaşı.


biliyor musun
sana olan tüm zaaflarım ağlak bir kız çocuğu.
olmayışına yağan yağmurlar omuzlarıma yük.
gökkuşağı güzelliğini yitiren girdap gibi
gönlüm güneşine şımarsa da
güneşin yüzü hep griye dönük.


zoraki gülümseyen palyaçolar gibiyim.
okşanamayan saçlarım dağınık hep
günlerden,
dua etmeyi öğrendiğim ilk gün
saatler hep ölgün.



...
karanlık gecelerde yıldızların masalını anlat bana anne
biraz da ben kapatayım gözlerimi sonsuzluğun göğsünde.








emel güneysu//onaralık