ey hayat
önümde k’âğıt dolusu boşluklar
bir sayfayı karalayıp
diğerine geçmek zor
zor kendi kendini alt etmek


değişik şarkılar gibi değişik yollar
birini sabit kılmak güç önünde
asker adımlarıyla geçip gidiyor gün
kadınlığım en gizli yerde saklı hazine
insanlığım iki cinse selamda



gelecekte insanca tütecek bacam umudum
önce kendi çevremde dönerek
dışarıya açtığım pencereden seslenirim
ay nereye kayboldu
ürkek çatıların üstünden
gülümsediği zaman
gülümserdi dünyam


sevgili, dünya sendin kimi zaman
yörüngende bir kaç yıldız düşümle ben
olmayacakları oldurmaya çalışırdım
güneş serperdi eteğime gökyüzü
ben olurdum özgür kuşun kanadı
açan tomurcuğun umutla açışı
bir yağmur damlasına bakışı


ayağının tozunda yaşardım
dudağının kıyısındaki gülümsemede
ikimizle tümlenirdi insanca duruşlar
yıldızın kucağını açması
düşleri yarım kalmış çocuğa

unutma sensiz de varım, vardım, varız
birlikte dolar boşluklar..


26. 12. 2016 / Nazik Gülünay