yanımda gibisin ama yoksun
karlı gök kadar beyaz bir şey
burnumun direğini sızlatıyor
karakura yatıyor sanıyorum
bu beyaz gök üstüme devrilince



yüzüme yaklaşıp gözlerime bakan kim
elini uzatıp sıcaklığını duyduğum
kış ağacıma konan tek kuş
yapraksız dalların örtüsü
bilirsin sensizliğin öyküsü ömrüm


şiir yazmak isteğim
parmaklarımın hareketi
sürekli gördüğüm rüya
ışığın pır pır etmesi içimde
düşlerin yanılsaması günüm


nerdesin diye söylediğim şarkı
mehtabı birlikte seyrettiğimiz
varlığın ve yokluğun birbirine dolaşık
sürekli çözmeye çalıştığım bir düğüm
beynimden kalbime mekik dokuyor


sende de olur mu bazen
bir görünüp bir kaybolmak
göz göze oturmak örneğin
yıldızlar dans ederken gökyüzünde
bunca sorun içinde nerdee diyeceksin
karlandı aşkın soğuk yelinde
o güzelim baharın yazın
ne açan bir çiçeği
ne dalı kaldı elimde..

23. 12. 2016 / Nazik Gülünay