Karanlıkta sokağa çıkmaz çocuklar
Öcü gelir.
Çuvallı adam kaçırır onları
Ya da hayat kara peçeli yüzüyle
Gece dolmuş ruhunu sarar bedenine
Çok acır elleri
Ayakları üşür.

Anne,
O gece siz
Arka odada uyurken
Ben sokağa kaçtım.

Küçüktüm çok
Ve hayat masum sanıyordu
Küçük ruhum

Şimdi anlıyorum
Hayat bana en siyah ruhunu gösterdiği o gece
Yazılmış yazgımın hayatıma vereceği acıların
Bir provasıydı bu
İğneler batmış bedenimdeki
Her delikten sızan küçük kan yığınında
Ağlamaktan öte sızılara yol almıştı sol yanım

Anlamalıydım
Öcü zamanmış
Çuvallı adam hayat…

Vakit geç diyorsun
Yüreğinde bir sızı
Ardımdan, uzaklarımdan gelen sesini dinliyorum
Hayatım tüm kirleri taşırken bedeninde
Ve düşlerim
Yükselen sesinle son bulurken…

O gece araladığım kapıdan
Dışarı saldığım çocukluğuma
Kız anne!
Başım önde ağlayışlarıma aldırma
Bilirim
Vakit geç
Ve
Yaşananlar hala gizli ay ışığında

Bana kal de anne
Yine yükselt sesini
Gözlerime bak

Büyüdüm anne
Büyüdü acılarım
Hatalarım kestiğim saçlarımdan geçti
Öcü geldi…
Zaman geçti.

Bana gitme de
Cümlelerin iliğime işlensin
Üşüyen ellerimi tut
Tut ki
Yeşillerini alsın hayat doğanın
Yağmurlar dolaşsın damarlarımda
Çiçekleneyim…

Bana gitme de
Yükselen sesinde büyüyen korkum
Küçük olsun acıya çektiğim geçmişimden
Sözlerin en keskin yanıyla
Ve yüreğinden gözlerine akan şefkati
İşlerken düşlerime
Ardımda bıraktıklarım,
Kaçışlarım
Gözyaşım…

Sildiğim ne kadar yazgı varsa
Bana o kadar
Gitme de.