Yalnızız...
Işıkları sönük evler,
Cümlesiz geçen geceler kadar yalnız.

Gözbebeklerine işlemiş bu sukunet
Kafkanın gözlerinde yaş

Git rüyama giren adam
Gecemi ürküten nefesini al
ve git...

Yalmalayan adımlarımda garip bir korku
Şarkılar söylediğim yol boş, karanlık
İçimin melodilerine karışan konuşmalarıyla bir insan
İki ses.

Sus diyorum, sus !
Yalnızız işte dinle beni...

Yağan karın pencereleri örttüğü o geceyi düşün
Soğuk evde
Ellerin elimde
Aynı soluktu dokunan ruhumuza
Aynı pencerede
Soğuk,
Aynı beyazda...
Korkularını sakladığın griliğe dokunurken gözlerin
Gökyüzüne damlayan hayallerini bir ben bildim
Dudaklarının hecelere böldüğü ve sessiz evde yankılanan
Cümleler aynı gözyaşıyla döküldü geceye,ben gördüm
Yangınların içinde yakacak en ufak bir canlı bırakmazken
Ve daralan hayatına vurduğun tokatları izlerken hayat
Ben ağladım ben...

Şimdi yalnız gözlerinle, izlediğin ev karanlık
Sokakta uluyan köpekler
Bir manşet gözlerinde gözlerinde korku

Yalnızız ben
Sen ben ve aynada gözlerime düşen bu beden
Korkularımızın adı yok bilirim
Adı yok bilirsin, içinden gelen sesin
Şimdi kapat içindeki müziği
Ve dinle
Beyazlığını al yüzüne
Uykuyu sal
Yastık altı edilmiş ümitlerini izle bir süre
Kapanan gözlerinine sıkışmış anıları oku
Uyu
Unutma
Yalnızız...
Yalnız bizim gibi gece
Işıkları sönük evler,
Ve gece sessiz
Şimdi bilindik bir roman hayat
Ya okunacak zaman yok
Ya da zaman geç,
ZAMAN GEÇ ÇOK.