Çözemediğim bu hayatı bugün de sordum kendime
ve küstüğümü fısıldadım tesellilere..



Bir tas su içinde gümüş nehir oldu dertlerim
dalgalarım vurdukça duvarlarına önyargının, çabaladıkça yüze çıkmaya
diplerde buldum kendimi
yıprandı heveslerim
öl(e)medim

öyle hemen de ölünmüyor annem
canından, kanından beze beze uyanmalıymış önce insan sabahlara
rahatlık sadece rüyâ
huzur bir papatya falı -uzaklarda-
uzaklar ki dört mevsim dışında
ve mevsimlerde öleli çok oldu oysa
oysa hayat bir naneli şeker tadında -küçükken-
ki
iki kapılı han demişse Âşık Veysel dünyaya
öyleyse eğer
hedefim çıkış kapısı
önüm beşinci mevsim
ardım lanet
yürü(yemi)yorum


ilerliyorum sanıyorum
elimde papatyalarla -tek tesellim-
sızılı şiirler dökülüyor içimden
siy’âh’ı bitmeyen bir gece de
güneşi bekliyorum anne..

Lütfen sabah olsun!