Öyle uzak durma yaklaş da otur
Gel şöyle yamacıma
Şuradan buradan sohbet edelim
Geçmişi yad ederken duygulanıp ağlayalım
Gözlerimizden birkaç damla ’da yaşlar dökelim

Çünkü çocukluğumuzu beraber yaşadık
Beraber ağladık beraber güldük
Üzülünce teselli ederdik bir birimizi
Düşünce tutup kaldırırdık ellerimizden
Güvenmezdik kimselere kardeş gibiydik senle

Sırlarımızı anlatır
Sevgililerimizi çok iyi tanırdık
Nelerden hoşlandığımızı
Nelerden nefret ettiğimizi çok iyi bilirdik
Bizler fedakar cefakar
İki ayrılmaz kardeş gibiydik

Gün olurdu karşı dağları aşar giderdik
Sonu nereye varacağını düşünmezdik
Şuradan buradan sohbet ederken
Farkına varamadan akşam olurdu
Hayallerimizi anlatır gerçeği yaşarmış gibi
Havalara girerdik
O an görselerdi bizi gülerlerdi hallerimize değil mi

Birden irkilmeyle kendimize gelirdik
Nerelere geldiğimizin farkına varamazdık
Akşam evlerimize zor yetişirdik

Annemiz hesap sorardı
Bu Saat’e kadar nerelerde kaldınız diye
Bir şeyler söylemeye çalışırdık kekeleyerek
Ama hep doğruları anlatır kızmazlardı bize
Her sabah kalktığımızda güneş doğmuş olurdu
Dışarı çıkmak için alelacele kahvaltımızı yapar
Koşarak inerdik köy meydanına

Toplanırdık mahalle gençleriyle
Ama sen ve ben
Her zaman yan yana oynar
Kollardık birbirimizi
Günler çabuk geçti yıllar yılı kovaladı
Sevdiklerimizi de aldık
Nasip’de oldu bize mutlu yuva kurmak
Çoluk çocuğa karıştık çocuklar büyüdü
Evlendiler
Şimdide torunlar boy, boy dizildiler kapımıza

Saçlarımıza aklar düştü
Yüzümüzde belirgin hudut çizgileri
Ne güzel günler yaşadık
Vasıf’ın anıları var senle yad edilecek
Şimdi zamanı gel otur bırakma elindeki değneide
Uzatıyorum uzat elini tutuşsun titreyen ellerimizde
Isıtalım yüreğimizi bedenimizi
Üşümüş damardan kanı çekilmiş ellerimizle
Canım arkadaşım dertleşelim beraberce
Çok anlatacak şeyler vardır mutlaka bir birimize.

VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
20.10.2016 PERŞEMBE