sokakları yıkılır üzerime
kaldırımları beni yürür
içlerine giremediğim evlerini sığdırırım içime
ayaklarımın altında kümülüsleri kül rengi
sesimle avuttuğum caddeleri yine bana çıkar
saçlarımla örterim üzerini ağaçlarının
gözlerim akşamlarını avutur
bu şehirdesindir diye belki...


şüpheli bitmeler durağı bu öykünün tadı
hiçleşmiş bir liman arayışının soluğu ardımızda
son karesi yankısız
çağrısı ahmak ıslatanlarla kekre...



sızısı türkülü bir yokuşta gözlerim
Ankara öğleli
kavak ağaçları kuşları taşırken öylesine iyiliğine
kanatlarında gümüş de yoktu hem...
yüreğimde bir halk ağlar gibi ...anlar mısın
sana doğru koştum yollar taşlıydı da ...
içim geçmiş uyudum sandım...uyandım
annem ağlardı da bir ben anlardım...
sen bilmezdin...



karanlığı da yabancı
bir başkasının rüyasında da
ikimize ölü
bu mahallesi hınzırlığına
hep bir adım ötede
bu kalp gözüme dikeni düşen bu yaban gülü
ellerinden su içmek isterken birden yangınlaştı
bir çocuğun hastalık sayıklaması gibi
yayıldın her yerime...ömrüm kendine yetmezdi...
ikimize de bitti...


yağmurun ilk kokusu otlara yayılmış gibi ha
buharı vicdanıma işleyen bir gökkuşağının sonunda
iliklerimedek bir senin için ağlamıştım
aşkın düğmeleri sımsıkı üzerimde
kan ter içinde durdu kalbim
kanım mecnun ikliminde yek güzelliğine dondu
söndüm yanarak
Ankara öğleni son trenlere teslim
ay ışığında annemin kucağında yumuldum
sendin ha bugünüme
aha şu anıma dek
avuç avuç yudumladığım
yokluğun tortulu uğultusu...


rüzgar ateşin teninde oyalansın dursun
ırgalansın güneş gezegenler arası
istasyonlar ayrılıklarla sınansın
toprak...bitki...nebatat her dem yıkansın yunsun...
bulutların gözyaşlarının acımsı lezzetinde...
yokluğun benimle işte...yokluğun benimle işte...
iki kez söyledim...hiçbirinde ölmedim...



yaz tozunu savurur
ağaç gölgesini esirger
dağın ardı yine dağ
yoksul köylü acı soğanla düşte
tüm çıkışlar inişte
özlemin iç denizleri boğulur okyanusta
sorular bilsem hangi sonuçta
umudum ela bir intihara meyleder
yaralı karakışta...






kağan işçen...