Gecenin sabaha açılan yüzü gibiydi gözlerin,
Elime kalem aldığımda ilk yazdığım gözlerin olurdu.
Şimdi başaka başka şehirlerde,
Aynı havayı teneffüs etsek te,
Yaşama dair bir şey eksik gibi.
Bu gözlerin mi,
Yoksa ellerin mi bilmiyorum,
Bildiğim bir şey eksikliğin.
Şimdi sana bu mektubu yazarken dışarıda amansız bir yağmur var.
Penceremin camı buğulandı,
Camın dışına çarpan bir kaç yağmur damlası,
Ve parmağımın ucuyla,
Cama adını yazmam.
Çocukluk mu desem,
Gençlik mi bilmiyorum.
Sana yazdığım her mektup,
Sanki ömrümden bir kaç yılı alıp götürüyor.
Ama ben bunu bile bile sana yazmadan yapamıyorum.
Özledim seni,
Geceyi saran karanlık gibi.
Ellerinden tutmayı,
Saçını koklamayı boynunu öpmeyi özledim.
Son mektubumda bir resim istemiştim,
Göndermemişsin.
Yazdıklarını okurken yüzüne bakmak istemiştim,
Ya ben dudaklarından düşen,
Gülüşünü özledim.
Kırılmadım,
Sana kırılmam ki ben,
Küstüm sadece.
Dışar da yağan yağmur özlemin gibi,
Hani senin bilmediğin,
Ve ya beni hiç özlemediğin gibi yağıyor.
Sakın,
Sitem sayma bu yazdıklarımı,
Karanlık içinde bir ışık ararsın ya,
Benim sende aradığım gibi,
Bir yıldız düşsün dersin ya geceye,
Benim senden beklediğim gibi.
Öyle yorgunum ki,
Dizlerinde saatsiz ve zamansız uyuyabilirim,
İşte sonbahar iyiden iyi geldi,
Havalar aldatır güvenme,
Ayaklarına dikkat et üşütme olur mu.
Ben iyim
Yuvarlanıp gidiyoruz hayatta.
Senden her haber alınca daha iyi oluyorum,
Bir de,
Şu özlemin olmasa.
Bu mektuptan sonra belki sana uzun bir ara yazamıyacam,
Yeni bir kitaba başladım,
Onu bitirmek istiyorum.
Hala yağmur yağıyor,
Ben pencereden karanlıkdaki sokak lambalarına bakıyorum,
Karanlık da şemsiyeli insanlar geçiyor,
Yalnızlığın karanlık gibi doluyor koynuma,
Yüreğinden öperek bitiriyorum,
Çayım soğumuş değiştireyim...
___________Cengiz Yılmaz/Şiir Baba