Hiç bu kadar çaresiz olmamıştım biliyormusun?
Hiç bu kadar yalnız,
Hiç bu kadar kimsesiz.
Yaz günü üşümek de neymiş!
Senden sonra anladım.
Demek ben seninle kalabalıkmışım?
Demek kimim kimsem senmişsin,
Oysa kış günü,
Nefesin yüzüme değince,
Coğrafyam değişir,
Sıcak iklimlerde sanırdım yüzümü.
Gözlerim gözlerinden bakardı,
Maviye,
Yeşile.
Ta ki sen umudumu alıp gidene kadar,
Oysa ben gamzelerini dolduracak kadar bir mutluluk istiyordum.
Çok şeymiydi,
Nefesini istemek,
Gülüşünü istemek,
Seni istemek.
Çok şeymiydi söylesene.
Hiç bu kadar yalnız olmamıştım ben,
Senden sonra anladım bunu.
Kalabalıklar arasında yalnızlık nasıl bir şey,
Tutunacak bir elin,
Başını koyacak bir omzun olmadığını,
Anladım işte.
Baştan aşağı düz bir mektup gibiyim senden sonra,
Ne bir selam,
Ne bir merhaba düşer gecelerime.
Nasılsın diyen sesin özledim
Karanlık gecelerde yılldızlara tutunup geldiğin,
Yağmurum dediğin,
İklimlerini özledim.
Bırakıp gittiğin o şehir yıkıldı,
Tüm çiçekleri soldu,
Denizi kurudu,
Kuşları bırakıp gitti.
Şimdi hercai bir menekşe var penceremde,
Her sabah bana bakan,
Gün ışığıyla yüzüme gülen bir menekşe.
Gün biter
Gözlerin kalır bende.
Ay düşer gamzelerine,
Bir kuş havalanır gülüşlerinden
Güvercin yuvasıdır kipriklerin.
Artık zamanıdır
Gelme desem de
Geldiğin saatler.
_____Cengiz Yılmaz/Şiir Baba/30/05/2016/