Gözlerim buğulu bir yokluğa uyandı bu sabah
Ne garip gönlüm kırık umutlardan yazılan şiirlere alışmış

T/adını sildi gitti diyor dudaklarımdan
rüzgâr!
Savurmuş hislerini zamanın hoyrat rengine
Vurmuş teselliyi kadehlerin dibine

Vaktin b/akışından olsa gerek bu anlamsız küskünlük

Ah ile tükenen ne çok şarkı varmış
radyoyu açınca anladım

Viran geçer şimdi umutlarım etme şiirleri zayi

Ne yalan...
Yıldızlardan fallara baktırdım
Yok zulasında saadet bahşeden yıllar

Sonra diz çöküp toprağa ağladım
hasreti biter mi tövbeli dilimin?

Sır saklayan zulam can kafesime sığmıyor!

Sıkıyor...
Arşa avaz ediyor nefesim mecalsiz
Yok teselli olduğum yalanların kârı

Bahtıma aşk yağmurları dökülüyor
Ne gariptir ki ben çıkıp ıslanamıyorum

Serpilmiş ölü toprağı en güzel mevsimlerim kurak

Şimdi ağlak bir çocuk var gözlerimde
Içimde harmanlanan baharı sunak ettim
Düşlerimi çalan o zalimin ellerine

/D/ilinden topladığım tesellilerle avunurum bilmez misin, ecnebiyim bu kentte/

Nuray AYHAN... 26.09.2016 Döşemealtı/Antalya