4
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1568
Okunma

Sarmaladım yaralarımı çocuk tenhalığımda
Bir gökyüzü düşerken uykularıma
Susupta ardından her baktığımda
Kronik bir ağrıdır göz bebeklerin
Kandillerden ışık topluyorum kaç gecedir...
Işığı yüzüne sürüyorum utanmadan
Güzelleşiyor puslu kirpiklerin
Bütün tiyatram dram’a çalıyor
Oysa ben dudaklarında gülmeyi isterim
Fakat her gece bir imtiyaz kopuyor hislerimde
Gecem= bağlaç
Ölümüm= zifir
Bütün ipuçları sende bitiyor....
Umarsızca yıkıyorum tabularımı
Enkazında senden kalma gülüşler sızıyor
Alıpta gülüşlerini kristal ufuklara sürüyorum...
Ama yine olmuyor,olmuyor
Şakaklarımda namluyu tazelerken her sabah
Titrek ve tutarsız bir niyetle...
BÜTÜN FORMÜLLERDE ÖLÜMÜM SANA ÇIKIYOR...
( İBRAHİM YALÇIN)
...