Henüz orta okuldayken
sizin mutluluk diye tabir ettiğiniz
köle halkasını parmağıma takarken
benim hayatımı bitirdiğinizi

Hayallerimi geleceğimi
arkadaşlarımı oyuncaklarımı
resim boya kalemlerimi
bir mezara gömdüğünüzü

Henüz küçük bir kızken
hiç düşündünüzmü anne
ellerimi gözlerimi bağlayıp
duygularımı masallarımı
bir hiçe sayıp
başka bir insanın egosuna
beni kurban ettiğinizi

Oysa şimdi uzatamıyorum
siz bağladınız ellerimi
Kaf dağının masalları
bir balon gibi söndü beynimde

Ya arkadaşlarımla oyunlarım
okulda bilgi yarışlarına katılacaktık
yıl sonlarında tiyatrolar sergileyecek
30 Ağustos zaferini kutlayacaktık
korolarda cumhuriyet marşları okuyacaktık

Hayalim öğretmen olmaktı
yurdumun en soğuk bölgelerinde
karların yoğun yağdığı kuytu köylerde
öğrencilerim olacaktı
Onlara alfabeyi tanıtacak
Laikliği öğretecektim
Atatürk yolunda yürüyecektik beraberce

Siz beni hiç anlamadınız anne
çocukluğumu hayallarimi geleceğimi
bir kutuya koyup
okyanusun ortasına attınız
beynime kilit vurdunuz anne

Oysa şimdi bin parçaya bölünmüş
bir daha toparlanmayacak dağılmış
cam parçacıkları gibiyim

Şimdi acı duygularımın yoğunlaştığı
yaşam kesitlerinin bana alaycı bakışları
bir daha hiç iyileşmeyecek
kanatlarımın kırılmışlığı
beni nereye sürükleyecek
bilmiyorum anne

Sabahat Çelik
20.09.2016