Bizi ölürken
Gülüşün gövdeme tırmanan bir gölge idi
Ben bunu unuttum
çünkü
Sevilmemiş adamların öğrenilmiş kaderidir
unutmak ve gitmek

Kumral bir hüzünle kilometre taşlarına dayıyorum sırtımı
Terlersin oğlum atletsiz çıkma diyen anam kadar ağlayamadım babama
Pişmanım buna
ve buna benzer herşeye

Betondan yalnızlıklar büyütüyorum karnımda
buna dayanamayacağım
Ahlaksız bir çift fısıltıydı sevişmek o da geçiyor
buna dayanacağım
Akşam üstü kalabalığı olmuş büyüyor gözümde kent...
Otobüsler
ve
otobüs camına yapışmış düşler
Bana bir bilet
can kenarı diyemiyorsun
Ya kor
Ya koridor...

Kuşlar göğe yakışır diye slogan atıyorum
siyasi sanıyorlar
oysa
sadece
güvercinlerden hazzetmiyorum
Özel değil bunlar genel genel diye bağırmak istiyorum
milli piyango bayileri önünde...

Dilersen dilimi keserim
kuşlar
sılaya
döndü dönecek
Şehirlerede pus iniyor artık
Köşe başında dilenci arsızlığı olmasaydı
belki
yaşamak
Utanırdım bileklerimden...

Çocuk elinde uçurtma göğe koşuyor
çocuk uçurtma ve gök
bunlar hep düş
Biz oturduk
yelkovan kuşlarını vuruyoruz itinayla
Türkülenmiş yaralar saklıyorum parmak aralarıma...

Saçlarını ilahi bir sır biliyormuşcasına seveceğim
diye yemin ediyor ellerim
Rahme düşen ilk tohum
katil
ikincisi ceset
Üçüncüsü şair...

Bilmediğim dillerde küfretmeyi öğreniyorum
yine
yeniden
Aşkı yaratan
biliyordu elbet
buna şiirsiz dayanamayacağımı
yoksa
Başım gövdeme ağır geliyor
bıyıklarım terlediğinden bu yana...