Hoyrat gecenin
Tutkulu anına denk geliyorum.
Romanlardaki kahramanlar ile
Seviştiğimi anımsadığım oluyor.
Hatta zaman zaman
Bir şiire gebe kalıyorum,
İmkanı olmayan romanlardan.
Olay örgülerinden patikler örüyorum,
Henüz doğmamış şiirime.
Ve romanlardaki
alafranga yaşantılar ile
Doyuruyorum şiirimin karnının.
Kalp atışlarını hissediyorum,
Mürekkebi bitmez kalemimin ucunda.
Sonra bir bakıyorum
Zaman dediğimiz mahluk
Koskoca dokuz ayıma eşlik etmiş.
Derken,
Şiirimin doğumu
Bir kitapta gerçekleşiyor.
Kitabın adı,
Mavi gözlü dev;
Nazım hikmet.
Doğumun en güzel
Can bulmuş hali bu.
Her yeni doğan şiiri aldıkları gibi
Alıyorlar onu benden.
Tozlu raflardaki,edebiyat defterlerinin
Arasına koyuyorlar.
Hemen ardından
İsmi fısıldanıyor kulağına şiirimin.
"Ekimyeli."
Benim lügatımda,
Birbirini çok seven
Ama birbirlerine gönül veremeyen
İki deliyi simgeliyor,ekimyeli.
Zaman geçiyor biraz
Üzerime hafif yıpranmış
Kim bilir kaç kışı gören
İmlanı geçirdikten hemen sonra
Taburcu oluyoruz,
Nazım Hikmet’ten.
Ait olduğumuz yere,
Şiirler şehrine gidiyoruz birlikte.
Evimiz 2 sayfa arası bir ayraç.
Duvarları noktalamalardan yapılma
Camları söz sanatlarından olan.
Şiirler şehri soğuk,
Poyraz yer yüzünde şiir bırakmıyor.
Estikçe esiyor
Ayracımıza yıkıcı poyrazlar.
Açık kalmış söz sanatlarından giriyor
İçeriye bu soğuk,
Belli ki
Ekimyelime esiyor rüzgar.
Ayakları mosmor kesiliyor.
Şiirime;
Olay örgülerinden ördüğüm
Patikleri giydiriyorum.
Saçlarına imgelerden toka takıyorum.
Tüm sevgim ile öpücük konduruyorum
Şimdiden besteller olan satırlarına.
Onu özgünlüğüm ile emziriyorum.
Boğazından özgürlüğü geçiriyorum.
Sonra bir bakıyorum
Zaman dediğimiz mahluk
Yine eşlik ediyor bize.
Dahası
Babası oluyor ekimyelinin.
Arkadaşı,sevgilisi,büyükannesi.
Git gide de serpiliyor şiirim.
Büyüyor büyüdükçe.
Okuyanı bol oluyor.
Yeni şiirlere,
Seven ama gönül veremeyen delilere
Nice onlar gibi olan ekimyellerine
Gebe kalıyor.
Kaçınız,
Yol veriniz.
Yeni bir edebiyat doğuyor!