-Öyle ihtiyacım var ki avuçlarıma yine dokun hadi-




Issız bir liman gibidirler
Sessizce rotanı çizer açılırsın gönlümün kıyılarından
Mavi sularına dalmadan sakin ayrıl ayrılığın k’arasından,
Geçtiğin yerlere kokunu bırak
En kaybolmuşluğumda bulayım seni,
en çaresizliğimde
en bedbaht halimde
enlerin ışığı vurduğunda gölgeme
Küçük tebessümler deryasına dalayım bende,
ürkek halimin renkleriyle






Ve sen;
Gecenin gündüzü en yoğun beslediği an da
kır camlarını gözyaşımın






Düşünsene;

Ben yaralı serçe iken,
sersem bir rüzgâr idin
Ne kadar hızlı essende,
dağıtmıyordun kirpiklerini kanatlarımın
Ve sen;
yaramaz bir yazgının düşlerinde sığdırıyordun beni tenine
Ve sen;
pembeleşmiş yanaklarının acı terine karıştırıp besliyordun
beni elinle
Ve sen;
kalp krizi geçiren nefes alıp verişlerine soluyordun beni
Ve sen;
dişleri keskin hayatın karmaşasından alıp,
huzurun iğne deliğinden geçiriyordun beni
Sen ki;
Korkusuz kartal edasıyla havalanıp pençeliyordun aklımı kemirenlerin ellerini
Ve sen;
Ne gökyüzü ne de okyanusun mavisi
içimde ki içimden daha engin ya da derin..
Bilki yüreğim uzun zamandır senin..
Ve sen sersem!
ben en çok sen(d)im...






"Belki de bahtımızı kirlettiler yalan sözlerle...
Gözyaşı temizlemez mi kaderimizin kirli sahifelerini?
Denesek
dağıtır mı yaz(g)ımızı satırlara mürekkep lekesi gibi... "

Z’eren