-bilen yoktur
sevmekliğin neticesini-





küçük hayatımın s’ağır gözlemcisine..
yalnızlığın berzahında
anne rahminden koparılan ceninin çektiğinden biraz fazladır acım
ruhumun vahşetgah azabı üflenirken ciğerime
avuç avuç umut dilendim







ebedî firak çekmemişti gözüm.
uzakça yol giden yüzün
d’inlesin şimdi..
nasıl ki güneş
parlayan merhametini yıldızlar zümresiyle geceye zerk eder
ki gece
küçük bir mikyasta zemine d’okunur
ezel’se ebede yaldızlı mektuplar taşır
ölmemiş kalpler okusun ister
işte öyle de
yontamadığım sözler neşrinin nevi
beyaz kâğıtta nokta hükmünde bile değildi
yalnızlığın hatsafhasının
refakatçisi salise miktarınca z’amandı
diledim ki
kalbimin mahşer hududunda bekleyip
sıraatin dar patikasını seçenin
ağzı açılmayan mektuplar adedince
dem vurduğu uykusu bölünerek azalsın






görseydin
ismimden tutup sırrınca Allah’a ısmarlamazdın
kendi nefsinin menfeati yerine
göğsümün içine kök salıp
azalırken an
sarhoşluk tabakalarını un ufak ederdin
göseydin!
işitmek üzere
merhametsizce çektirdiğin azabın
iniltisine dikerdin kulaklarını
otuz küsür yaşımca dillendirdiğim
bir avuç miktarı gonca için
koca baharı terk ettiğim bilinsin
buna mukabil
göğ(s)ünden yalnızca bir uğultu arzu ettiğimin
idrakına varır
berzaha göçmüş binler deste gülden
a(r)dımca
uçsuz menzil inşaa ederdin..













Zeynn