Ah bu dem
Dembedem içimde büyüyor
sessizliğimin dibi tuttu
bu tufan
Nuh’un kinden yaman

Ellerimin altında büyürken
birdenbire
Umutlu konuştu çocuklar
umutlu ve güneşli koşuştular yollar boyu
ben hepsini ayaklarından vurdum
Vurdum ve ardıma bakmadan ürdüm Müjgan
Ürmek itlere ve insanlara has bir meziyet artık
Büyüyüp umutsuz öleceklerine
böyle bitsin bu güneşli hikaye
yarım ve mağrur...

Benim birşeyim yok Müjgan
Beni benimle bırakma yeter
Memleketimin uzak dağları gibi yalnız ve yitiğim

Burda ar/alıksız kurşun yağıyor
Kirpiği incilse savaş sebebi sayacaklar
elbet bunuda umursamayacak
İnsanın en büyük ilhamı ölümdür
öte köy fakir ve ıssız Müjgan...

Bir kuş konmadan daha dalımıza
komaya sokuyorlar içimizde
çırpınan heyecanı...
Dün dündür bugün bugündür Müjgan
Dün yalan söylediler bugün yalan söylediler
yarında söyleyecekler

/ Masumiyetin öldürüldüğü yerde
kelli felli adamların erkeklenip söylediği kelimeler
hükümsüzdür diye öğrettiler bana ... /

Ben bu şiiri bir aydır yazıyorum Müjgan
Bir ay dediysem öyle sürekli başında durmuyorum
uyumaktan
çalışmaktan
karnımı doyurmaktan
sigara tellendirmekten
arta kalan neyse o kadar yazıyorum
Yani senin anlayacağın çok yorgunum Müjgan

Bazen Caligulaya özenip Neptüne savaş açıyorum
Denizi bıçaklayacak ordularım olmadığını
anladığımda
Deliliğim de geçiyor...

Anlayamıyorum
İnsanın deliliği nasıl başını alıp gider

Ne zaman sokağa çıksam yüksek rakımlı bir boşluktan çırılçıplak bırakıyorum kendimi
ölmüşlüğüm değil çıplaklığım manşette...
Biz sadece ırzımıza hangisi daha az acıtarak
geçecek
Diye
hevesleniyoruz
Anlayabiliyor musun Müjgan