-Vel leyli izâ yagşâ.


Gel dedim,
vuslatın şükrünü eda edelim
Hani o gözlerine mil çeken bakışlarımın ertesinde,
karanlığın en sıkıcı olduğu zamandan kaçarak
Zaman dedim ya, aldırma!
Bir tünel geçişi kadar boğazımızda...
Geçen her harfi tutturur yakasına teslim ederiz mabedine âşkın...
Derleriz, cümle olur, yo(ğ)ruluruz ayrı şehirlerin girdabında,
sonra âhvalimize d’okundu(r) sessizce ağlarız...

Ey saçımın siyahına,
kaşımın kıtasına,
yüzümün kıvrımlarına can veren sevda!
Kirpiğine de değdi mi dağdağalı bakışım ?
Ellerinin çizgileri birbirinden çok uzak
Nedir seni böylesi yıpratan?
Kökleşmiş hücrelerim dile gelip
tek tek öpsün avuçlarını üst dudağından...

İşâ çökmeden henüz
Kırılganlığına sarılsın mı bi çırpıda
Çerçevesiz dünyanın ütopyasında,
göğsüm göğün olsun mu?
Söylesene
saçının her bir teli
kaç yaşında teslim oldu beyazlara
Yalnızlığın hatsafhasındayken leyl,
aklın kim bilir kimleri kapısından uğurlar...

Sebepsiz ağlattılar mı karanlıkta yıldızını,
Gün ağarıncaya kadar kaygıya mı boğdular
Adını haykıran zerrelerin, yakasından mı tuttular
Gençliğinin baharında sevmelerin coğrafyasından seni ne deyipte kovdular...

Neydi seni sevmenin lehçesi
Dilini mühürleyen cümle neydi?
Kaybettiklerini kaybedişinin öznesi neydi?
Hangi yüklem tamamlardı ki seni...
Şimdi bir dinlenme serinliğinde
çek gözlerinin cumhuriyetinden esareti!
Seni sevmenin doruğuna varırken çırılçıplak
Özünden içeyim kalbinin sığ sularının
Can kırıkları gibidir bazen kelimeler
Değince acıtır bilirim
Değince incitir,
İzin ver!
Değmeden eline, diline, tenine
Yalpalayarak adım adım cennetinin ana vatanına (yüreğine) hükmedeyim...




-Lâ tahzen
Cılız varlığımla ben sana yeterim...


zeynn