-biri vursun yüreğimize konan ardıç kuşlarını...

Biraz daha dayan Livâ!
Biri çınlatacak kulağını yalnızlığın
Biri de çıkıp yalan söyleyecek
yeni doğmuş bebeğin gözlerine bakarak
Masumiyetine inanarak şiirlerin
Anlayacağı dilden değil de
Anlatamadığımız dile yakın yazacak satırları
Gardı düşerken bedenimiz
Can damarlarımızın şakağına aldanacağız
Pıhtılaşmış çığlıklar atarak






Son bir kez bak bana Livâ!
Biri görüntüsünü bozacak şu dünyanın
Biri de çıkıp aynada gülümseyen yüzüne
düşen ayrılık kederini kıracak
Yumuşayacak öksürürken gözlerimiz
Destursuz çırpınıp sebepler ırmağında
gireceğiz olguların kalbine
Saçlarının sarısından sakın ha vazgeçme Livâ!
Gözaltına alınmış onca yıldan geriye kalan
bir avuç kelimeden bozma yalan değil de ne?







Yokluğunun nöbetinin ruhu şad olsun Livâ!
bir gece daha aşırdık fütürsuzca
Matemli gözlerimize şapka çıkartan zaman
Şimdi kim bilir kimin koynunda
Yine kime sırtını döndü yıldızlar
’Bir varmış bir yokmuş’ diye başlarken
Ötelenen duygular içimizde zuhur edecek
ve o mağrur sessizlik
inadından vazgeçecek





-öyle karanlık ki uzak mesafeler
beklemek buzul gelmek muska yanığı sızı
dayan Livâ!