İhfa,
genzimde karanfil kokusu;
apansız keserek bir haykırışı
dilime ne de güzel yakıştırıyorsun “sus”u..
ince yerindeyim karanlığın İhfa
bir sessizliğin yamacında,
uzun uzun yutkunuyorum adını..
gizliyorum diye genzimde keskin karanfil kokusunu
usumda ki vaveyla koparıyor zamanın tozunu..
ben İhfa, çıldırmış bir yağmurun altındayım
evlerin ışıklarının çok uzağında
adını bu ıssızlıkta saklamaktayım..
siyaha öykünen griliklerde yaşanmaz deme bana
amberini hep kirli griliklerde savurur çünkü vefa,
yağıyorsun üzerime yararak boz bulutları
ayaza kesiyor hikayemiz İhfa, hikayemiz düşler bozgunu,
üşüyor gölgemiz, burası düşkünler durağı.
seni susuyorum yine çünkü yüreğim aşklar yorgunu
ayaklarımı yerden kesmesen olmaz mı İhfa
bileklerimi ezmezsen olmaz mı?
ablukaya alınmış sırrımızın büyüyor uçurumu
baharla kış arası bir mevsim yakıyor boğazımı,
aşka yakıştırıyorlar beni bu halimle İhfa
akşamımı sabahımı aşka yoruyorlar
yakıyorum şuurumu bir ağıt gibi susuşumla, ahh bilmiyorlar İhfa seni bilmiyorlar…